Προκύπτουν καθημερινά
σε κάθε άνθρωπο διλήμματα που, απλώς, μπορεί να καθυστερήσουν μια απόφαση ή να
προκαλέσουν μια μικρή σύγχυση στο άτομο μέχρι την απόφαση που θα παρθεί.
Υπάρχουν, ωστόσο, διλήμματα που έρχονται ξαφνικά, πέφτουν ως κεραυνός εν αιθρία
και διχάζουν τους ανθρώπους. Προκαλούν άγχος, θλίψη, διάθεση ματαίωσης και
αναβλητικότητας και τελικά στρες! “Ξεβολεύεται”, κατά μια έννοια, η συνήθεια
και, από την άλλη, η ρευστότητα της κατάστασης συνακολουθείται από διάφορες
περίεργες ψυχοσωματικές επιπτώσεις!
Ίσως, περισσότερο,
γιατί μια τέτοια κατάσταση ρευστότητας, αβεβαιότητας και ανάγκης να διαλέξει
κανείς ή το ένα ή το άλλο και, πιθανόν, να κάνει μια μεγάλη αλλαγή, φέρνει τον
κάθε άνθρωπο σε επαφή με την ψυχή που έχει μέσα του και την έχει παραμελήσει ή
απλά ξεχάσει. Δεν την ακούει, δεν της επιτρέπει να τον οδηγεί, αφού αυτό που πρυτανεύει
συνήθως είναι η στεγνή και περιοριστική, από άποψη φαντασίας, λογική.
Και όμως αυτό είναι λάθος
μεγάλο, γιατί αυτό που κινεί τα νήματα της ύπαρξής μας δεν είναι παρά μόνο η
ψυχή που καθιστά τον καθένα μας αυτό που είναι. Τι γίνεται όταν το σώμα είναι
κουρασμένο; Τι μένει μόνο όταν το μυαλό έχει “κολλήσει” και δε μπορεί να πάρει
μια απόφαση; Ποια είναι τα κριτήρια της επιλογής όταν μπαίνει μπροστά το
μεγαλύτερο από όλα τα διλήμματα, αυτό του θέλω
και του πρέπει;
Τότε έρχεται το ρήγμα!
Ρήγμα βαθύ, ικανό να υποσκάψει τα θεμέλια κάθε προσωπικότητας, αφού αυτή έχει
δομηθεί, κυρίως, με κριτήρια κοινωνικά, μιας κοινωνίας που έχει νοσήσει από
καιρό και έχει χάσει τον βαθύτερο προσανατολισμό της. Αυτό που λείπει περισσότερο
από ποτέ είναι η στροφή που οφείλει να κάνει κανείς μέσα του, μια στροφή
αυτογνωσίας για να δει ποιος πραγματικά είναι και να αποδεχτεί τον εαυτό του.
Όταν αυτό το στάδιο της εξέλιξης αντικαθίσταται από κριτική για τους άλλους και
αδυναμία ή φόβο να παραδεχτεί κανείς τις ελλείψεις αλλά και τις δυνατότητές
του, τότε η αστάθεια είναι βασικός συνοδοιπόρος κάθε πορείας, μεγάλης ή και
αμελητέας!
Κι όμως υπάρχουν
άνθρωποι, φωτεινά παραδείγματα γύρω μας που πιστεύουν στον εαυτό τους με έναν υγιή
τρόπο, δεν υπερεκτιμούν τις δυνατότητές τους αλλά δε ρίχνουν και τον εαυτό τους.
Και όταν έρχεται η “σύγκρουση” ανάμεσα σε πολλαπλές, πιθανές επιλογές και
αποφάσεις/δράσεις τότε το αντιμετωπίζουν με έναν τρόπο πολύ απλό! Απλώς
αντιλαμβάνονται ότι όλα αυτά τα διλήμματα και τα μπερδέματα δεν είναι παρά
ψευτο-διλήμματα! Δημιουργήματα και κατασκευάσματα μιας πραγματικότητας ρευστής,
τόσο ρευστής που τίποτα δεν είναι δεδομένο ακόμα και για το επόμενο λεπτό που
θα ρθει!
Υπό αυτή τη σκοπιά
νιώθει κανείς πιο έντονα ότι όταν έρχεται κάτι στη ζωή μας έχει έρθει για
κάποιο λόγο, ή όταν συμβαίνει κάτι που μας στεναχωρεί, μας προβληματίζει ή μας κάνει
ανέλπιστα χαρούμενους τότε, πάλι, έχει συμβεί για κάποιο λόγο, που ναι μεν δεν
τον γνωρίζουμε άμεσα αλλά κάποια στιγμή όλα τα κομμάτια του παζλ θα δέσουν και
θα δούμε πιο καθαρά! Οι αρετές που έχουν ξεχαστεί, αυτές της υπομονής και της αποδοχής,
είναι σημαντικά κλειδιά σε μια τέτοια πορεία αυτοσυνείδησης.
Ποιος ο λόγος λοιπόν να
υπάρχουν προσκολλήσεις σε “πρέπει” ή εμμονές και φοβίες; Ο άνθρωπος έγινε
κομμάτι της κοινωνίας αλλά ξέχασε τη βαθύτερη φύση του. Αυτή για τον καθένα μας
είναι κάτι διαφορετικό, ανάλογα με την ποιότητα της ψυχής του καθενός, είναι
πάντα εκεί μέσα μας και πολλές φορές, χωρίς να το έχουμε συνειδητοποιήσει, έχει
γίνει οδηγός στα δύσκολα. Ας προσπαθήσει ο καθένας να εμπιστευτεί αυτό το κομμάτι
του εαυτού του περισσότερο και τότε θα αρχίσει να βλέπει επιλογές μπροστά του
που δεν είχα καν υποψιαστεί ότι υπήρχαν.
