Τρίτη 10 Μαρτίου 2015

Ένας αληθινός μαχητής!

Απ΄ όλες τις μορφές άσκησης, που μπορεί να κάνει κάποιος, θα δει σταδιακή βελτίωση τόσο στο σώμα όσο και στο «πνεύμα» του, καθώς τα αθλήματα, ατομικά και ομαδικά, καλλιεργούν και αναπτύσσουν διαφορετικές πτυχές του χαρακτήρα. Ωστόσο, τα αθλήματα στα οποία προετοιμάζεσαι για μια «μάχη» ή για έναν «αγώνα», έστω και σε ελεγχόμενες συνθήκες και όχι αυτές του δρόμου ή της ωμής βίας, αφήνουν πολλαπλά πλεονεκτήματα στην προσωπικότητα του αθλητή. Αυτό, βέβαια, δεν είναι κανόνας αφού πολλοί είναι οι αθλητές/-τριες που ασχολήθηκαν με αυτά, αλλά δεν κατάφεραν να εξελίξουν το πνεύμα τους, ούτε και να υποψιαστούν ότι είχαν τέτοια δυνατότητα.


Αυτό που θέλω να πω είναι ότι ο δρόμος είναι ο κατάλληλος, αλλά το πώς θα τον περπατήσει ο καθένας κάνει τη διαφορά. Ένα άτομο ουσιαστικά αφοσιωμένο στο νόημα της προπόνησης και της καθημερινής μάχης με συγκεκριμένους στόχους και όχι στο στόχο της σωματικής επίδειξης, δοκιμάζει τις προσωπικές του αντοχές κάθε φορά που ασκείται, παιδεύεται και εκ-παιδεύεται συνειδητά και πρώτα απ’ όλα αντιλαμβάνεται το εύρος των δυνατοτήτων του, αλλά και τις υφιστάμενες αδυναμίες. Όχι μόνο τις σωματικές αλλά, κυρίως, τις προβληματικές καταστάσεις που προκαλεί, συχνά, η ίδια η σκέψη του. Αυτό το στάδιο της αυτο-αντίληψης είναι σημαντικό αλλά δεν πρέπει να μένει κανείς σ’ αυτό. Γιατί, πολλές φορές, η μεθοδολογία της σκέψης μάς στήνει παγίδες, μέσα στις οποίες πέφτουμε οι ίδιοι. Δηλαδή, το να περιοριστεί κανείς σε κάτι που ήδη είναι καλός, σημαίνει, πιθανόν, ότι δε θα βελτιωθεί σε τίποτα περισσότερο.

 Και εδώ έρχεται το βασικό στοιχείο! Αυτό που είναι απαραίτητο για να επιμείνει κάποιος και να εξελιχθεί. Η υπομονή! Μια κατάσταση καθόλου ευχάριστη και οικεία στους περισσότερους, που συνήθως χαρακτηρίζονται από ανυπομονησία και βιασύνη. Όλα γίνονται γρήγορα. Γρήγορα να μάθουμε τεχνική, γρήγορα να πάμε στο σάκο, γρήγορα το σώμα μας να γίνει όπως έχουμε φανταστεί, γρήγορα να επιδείξουμε φωτογραφίες για να αποδείξουμε ότι κάτι κάνουμε και τα σχετικά... Όταν αυτό το στάδιο το περνάει κανείς χωρίς καν να το «ακουμπήσει» τότε χάνει όλη την ουσία. Διότι, αυτό που γίνεται με την προπόνηση μαχητικών αθλημάτων είναι, τελικά, μια διαρκής  δοκιμασία σε κάθε επίπεδο και όταν κανείς καταφέρει να μείνει υπομονετικός και σιωπηλός, χωρίς πολλά λόγια και παραιτήσεις, τότε το όφελος εγκαθίσταται μόνιμα μέσα του. Η στάση ζωής αλλάζει ολόκληρη. Αντιμετωπίζεις κάθε πρόβλημα σαν πρόκληση που σε καλεί να την υπερκεράσεις. Γίνεσαι σοφότερος σε καταστάσεις που θα δρούσες βιαστικά και εγωιστικά. Μαθαίνεις να περιμένεις στη σιωπή και όλα αυτά όχι σαν θύμα που πρόκειται να παγιδευτεί στην αδράνεια, αλλά έτοιμος να δράσεις τη στιγμή που θα νιώσεις ως καταλληλότερη.


Όλη αυτή η επίπονη, πολλές φορές, διαδικασία, έχει ένα ακόμα θετικό στοιχείο. Το ότι η αναμονή, η καρτερικότητα και η απουσία κάθε «εν βρασμώ» αντίδρασης, σε καθιστά ικανό να λάβεις υπόψιν σου και «τον Άλλον». Δηλαδή, καταφέρνεις να πληγώνεις κατά το δυνατόν λιγότερο κάποιον/-ους που, πιθανόν, να εμπλέκονται σε μια κατάσταση. Όντας βέβαιος για τις πράξεις σου και πράττοντάς τες βάσει της σκέψης και όχι του τυφλού εγωισμού γίνεσαι περισσότερο ανθρωπιστής και λιγότερο εγωκεντρικός. Τα μαχητικά αθλήματα είναι μια ευκαιρία να γνωρίσεις τον εαυτό σου και να τον εξελίξεις. Δεν είναι το μέσον επίδειξης και εντυπωσιασμού. Η πραγματικότητα της ζωής είναι αμείλικτη και καθόλου γραμμική και για μια τέτοια πραγματικότητα πρέπει να είναι έτοιμος κάθε αληθινός μαχητής. 

Παρασκευή 17 Οκτωβρίου 2014

Η εμμονή της ευτυχίας!





Συναντιόμαστε με ανθρώπους καθημερινά και αν παρατηρήσει κανείς τους διαλόγους που διαμείβονται θα διαπιστώσει ότι μετά τις βασικές ερωτήσεις περί υγείας, ακολουθούν αυτές  που έχουν να κάνουν με το πόσο ευτυχισμένος είναι κάποιος στη ζωή του. Πάντα, φυσικά, με βάση τα δικά του κριτήρια. Κριτήρια που ελέγχονται κυρίως από το “έχω” και το “είμαι”. Αρχίζει η ανάλυση περί αναγκών και ελλείψεων-γιατί, συνήθως, εκεί εστιαζόμαστε- καθημερινής ρουτίνας και υποχρεώσεων και η αναζήτηση της χαμένης ευτυχίας είναι γεγονός!

Γιατί όσα και αν έχουμε, πάντα θα θέλουμε περισσότερα! Και αυτή η αέναη προσπάθεια απόκτησης -πραγμάτων, υπηρεσιών, σχέσεων κ.λπ.- είναι κάπως τελματώδης! Τα θέλω δε σταματούν ποτέ, αποτέλεσμα στο οποίο συμβάλλει καθοριστικά και η χρωματιστή πραγματικότητα που μας περιβάλλει, γεμάτη ερεθίσματα, επιλογές -απεριόριστες επιλογές σε κάθε τομέα- όλα ελεύθερα μες το πεδίο της ανθρώπινης βούλησης.  Αυτός είναι ο τρόπος που σκέφτεται ο άνθρωπος. Και η ευτυχία, με τέτοιους όρους, δε ξέρω κατά πόσο είναι εφικτή.

Αλλά τι είναι αυτό που καθιστά κάποιον ευτυχισμένο; Έχει αναρωτηθεί ο καθένας μας τι είναι για τον ίδιο ευτυχία; Και γιατί είναι το ζητούμενο; Ειδικά αυτό το τελευταίο ερώτημα τείνει να απασχολεί περισσότερο, καθώς η επιδίωξη της ευτυχίας παίρνει τη μορφή εμμονής! Με πιο απλούς όρους θα μπορούσαμε να πούμε ότι ευτυχισμένος είναι κάποιος που ξέρει να απολαμβάνει! Μια απλή στιγμή της ημέρας, μια ωραία συζήτηση/συναναστροφή, μια απόφαση που πάρθηκε, μια αλλαγή που συντελέστηκε, μια επιτυχία και πολλά άλλα. Πτυχές μιας καθημερινότητας χωρίς σερπαντίνες και κομφετί!

Το ενδιαφέρον τώρα είναι το γεγονός ότι συχνά υπάρχουν πράγματα που μας κάνουν ευτυχισμένους ενώ -σύμφωνα με τους περισσότερους- δεν είναι ευχάριστα, ούτε εύκολα! Απαιτούν, αντίθετα, κόπο και πολύ προσπάθεια, είναι ρευστά και ασαφή, προκαλούν σύγχυση και μια τάση εσωστρέφειας. Το να μείνει κάποιος, όμως, μόνος με τις σκέψεις του, όχι μόνο κακό δεν είναι -όπως φοβικά το αντιμετωπίζουν οι περισσότεροι- αλλά και απαραίτητο, αν κανείς θέλει να εξελίξει τον εαυτό του.

Είναι και αυτή η διαδικασία, για κάποιους, πηγή ευτυχίας. Γιατί είναι πυρήνας εξέλιξης. Είναι μια στάση ζωής που μπορεί να μοιάζει ξένη σε κάποιους, όμως οι άνθρωποι που δε φοβούνται να πονέσουν, να στερηθούν, να υπομένουν και να επιμείνουν, τελικά ευτυχούν. Γιατί ξέρουν να εκτιμούν κάθε τι που θα κερδηθεί από μια τέτοια διαδικασία. Όσοι ασχολούνται με τα μαχητικά αθλήματα συνειδητά, το γνωρίζουν αυτό καλά. Η ευτυχία έρχεται όταν απολαμβάνεις κάτι με όλη σου την καρδιά, όσο δύσκολο και αν είναι. Στην πορεία ενός τέτοιου δρόμου θα έρθουν πολλές στιγμές απλής, αγνής ευτυχίας. Τότε δεν έχεις κάτι να ψάξεις, το έχεις ήδη κερδίσει!




Παρασκευή 12 Σεπτεμβρίου 2014

Διλήμματα...ψευτο-διλήμματα!!!


Προκύπτουν καθημερινά σε κάθε άνθρωπο διλήμματα που, απλώς, μπορεί να καθυστερήσουν μια απόφαση ή να προκαλέσουν μια μικρή σύγχυση στο άτομο μέχρι την απόφαση που θα παρθεί. Υπάρχουν, ωστόσο, διλήμματα που έρχονται ξαφνικά, πέφτουν ως κεραυνός εν αιθρία και διχάζουν τους ανθρώπους. Προκαλούν άγχος, θλίψη, διάθεση ματαίωσης και αναβλητικότητας και τελικά στρες! “Ξεβολεύεται”, κατά μια έννοια, η συνήθεια και, από την άλλη, η ρευστότητα της κατάστασης συνακολουθείται από διάφορες περίεργες ψυχοσωματικές επιπτώσεις!  

Ίσως, περισσότερο, γιατί μια τέτοια κατάσταση ρευστότητας, αβεβαιότητας και ανάγκης να διαλέξει κανείς ή το ένα ή το άλλο και, πιθανόν, να κάνει μια μεγάλη αλλαγή, φέρνει τον κάθε άνθρωπο σε επαφή με την ψυχή που έχει μέσα του και την έχει παραμελήσει ή απλά ξεχάσει. Δεν την ακούει, δεν της επιτρέπει να τον οδηγεί, αφού αυτό που πρυτανεύει συνήθως είναι η στεγνή και περιοριστική, από άποψη φαντασίας, λογική.
Και όμως αυτό είναι λάθος μεγάλο, γιατί αυτό που κινεί τα νήματα της ύπαρξής μας δεν είναι παρά μόνο η ψυχή που καθιστά τον καθένα μας αυτό που είναι. Τι γίνεται όταν το σώμα είναι κουρασμένο; Τι μένει μόνο όταν το μυαλό έχει “κολλήσει” και δε μπορεί να πάρει μια απόφαση; Ποια είναι τα κριτήρια της επιλογής όταν μπαίνει μπροστά το μεγαλύτερο από όλα τα διλήμματα, αυτό του θέλω και του πρέπει;
Τότε έρχεται το ρήγμα! Ρήγμα βαθύ, ικανό να υποσκάψει τα θεμέλια κάθε προσωπικότητας, αφού αυτή έχει δομηθεί, κυρίως, με κριτήρια κοινωνικά, μιας κοινωνίας που έχει νοσήσει από καιρό και έχει χάσει τον βαθύτερο προσανατολισμό της. Αυτό που λείπει περισσότερο από ποτέ είναι η στροφή που οφείλει να κάνει κανείς μέσα του, μια στροφή αυτογνωσίας για να δει ποιος πραγματικά είναι και να αποδεχτεί τον εαυτό του. Όταν αυτό το στάδιο της εξέλιξης αντικαθίσταται από κριτική για τους άλλους και αδυναμία ή φόβο να παραδεχτεί κανείς τις ελλείψεις αλλά και τις δυνατότητές του, τότε η αστάθεια είναι βασικός συνοδοιπόρος κάθε πορείας, μεγάλης ή και αμελητέας!

Κι όμως υπάρχουν άνθρωποι, φωτεινά παραδείγματα γύρω μας που πιστεύουν στον εαυτό τους με έναν υγιή τρόπο, δεν υπερεκτιμούν τις δυνατότητές τους αλλά δε ρίχνουν και τον εαυτό τους. Και όταν έρχεται η “σύγκρουση” ανάμεσα σε πολλαπλές, πιθανές επιλογές και αποφάσεις/δράσεις τότε το αντιμετωπίζουν με έναν τρόπο πολύ απλό! Απλώς αντιλαμβάνονται ότι όλα αυτά τα διλήμματα και τα μπερδέματα δεν είναι παρά ψευτο-διλήμματα! Δημιουργήματα και κατασκευάσματα μιας πραγματικότητας ρευστής, τόσο ρευστής που τίποτα δεν είναι δεδομένο ακόμα και για το επόμενο λεπτό που θα ρθει!
Υπό αυτή τη σκοπιά νιώθει κανείς πιο έντονα ότι όταν έρχεται κάτι στη ζωή μας έχει έρθει για κάποιο λόγο, ή όταν συμβαίνει κάτι που μας στεναχωρεί, μας προβληματίζει ή μας κάνει ανέλπιστα χαρούμενους τότε, πάλι, έχει συμβεί για κάποιο λόγο, που ναι μεν δεν τον γνωρίζουμε άμεσα αλλά κάποια στιγμή όλα τα κομμάτια του παζλ θα δέσουν και θα δούμε πιο καθαρά! Οι αρετές που έχουν ξεχαστεί, αυτές της υπομονής και της αποδοχής, είναι σημαντικά κλειδιά σε μια τέτοια πορεία αυτοσυνείδησης.

Ποιος ο λόγος λοιπόν να υπάρχουν προσκολλήσεις σε “πρέπει” ή εμμονές και φοβίες; Ο άνθρωπος έγινε κομμάτι της κοινωνίας αλλά ξέχασε τη βαθύτερη φύση του. Αυτή για τον καθένα μας είναι κάτι διαφορετικό, ανάλογα με την ποιότητα της ψυχής του καθενός, είναι πάντα εκεί μέσα μας και πολλές φορές, χωρίς να το έχουμε συνειδητοποιήσει, έχει γίνει οδηγός στα δύσκολα. Ας προσπαθήσει ο καθένας να εμπιστευτεί αυτό το κομμάτι του εαυτού του περισσότερο και τότε θα αρχίσει να βλέπει επιλογές μπροστά του που δεν είχα καν υποψιαστεί ότι υπήρχαν.

Τρίτη 13 Μαΐου 2014

Ξεπερνώντας τα όρια... όταν αυτά υπάρχουν!


Όσοι και όσες έχουν τη χαρά να εμπλέκονται με κάποιον τρόπο με τα μαχητικά αθλήματα, είτε σε αγωνιστικό είτε σε απλό, προπονητικό, επίπεδο είναι βέβαιο ότι θα έχουν φτάσει σε αδιέξοδα, των οποίων η προσπέλαση απαιτεί ξεπέρασμα των προσωπικών τους ορίων και κάποια μορφή υπερπροσπάθειας.



Και, καθώς η προπόνηση είναι μια διαρκής κατάσταση, είναι πιθανό να βρεθεί κανείς ανάμεσα σε αντιφατικές εκφράσεις-στάσεις ζωής, δηλαδή, από τη μια, το ότι οφείλεις να  ξεπερνάς τα όρια της αντοχής και της δύναμής σου και, από την άλλη, το ότι δεν πρέπει να ξεπερνάς τα όρια που θέτει συχνά ο οργανισμός και οι δυνάμεις του σώματός σου.

Το ποια από τις δύο οδούς θα επιλέξει κάποιος είναι θέμα αυτό-αντίληψης και διάθεσης για αυτό-πραγμάτωση. Ο καθορισμός ορίων και η συμπόρευση με αυτά είναι, κατά τη γνώμη μου, μια εντελώς αυθαίρετη διαδικασία, αφού τα όρια, αυτά καθαυτά, δεν υφίστανται. Είναι, περισσότερο, κατασκευασμένα από τον ίδιο τον εαυτό του κάθε ατόμου και δομημένα βάσει των φόβων, των αμφιβολιών, των καταπιεσμένων ενστίκτων και της ευρύτερης αντίληψής του για τον εαυτό του και τους άλλους.




Γι’ αυτό και οι άνθρωποι που έχουν αναπτύξει μια σχετική ικανότητα να στρέφονται προς τον εσωτερικό τους κόσμο και έχουν εθιστεί στη διαδικασία της αυτογνωσίας κατάφεραν, πρώτα απ’ όλα, να δουν αυτούς τους ψευδο-περιορισμούς, ώστε αντιλαμβανόμενοι τα γενεσιουργά τους αίτια, τους αποδόμησαν και ανέσυραν από μέσα τους βαθύτερες δυνάμεις για να εξελιχθούν.

Όλο αυτό δεν είναι απλώς μια κατάσταση στιγμιαία, αλλά μια δυναμική διαδικασία, ένα ταξίδι πνευματικής ανάπτυξης και αέναης ανακάλυψης. Οι δυνάμεις αυτές προερχόμενες από την πηγή της δημιουργίας του ανθρώπου, την ψυχή του, έχουν ισχυρότερη ένταση και μεγαλύτερη διάρκεια και ανθεκτικότητα μπροστά σε προκλήσεις και δυσκολίες.



Υπό αυτήν τη σκοπιά ο/η εξασκούμενος/-η στα μαχητικά αθλήματα έχει την ευκαιρία να ξεπεράσει την εξελικτική στασιμότητα που διακατέχει πολλούς ανθρώπους και γνωρίζοντας το ποιος πραγματικά είναι, μέσω των διαρκών προκλήσεων που χαρακτηρίζουν τα αθλήματα αυτά, να αξιοποιήσει και να απολαύσει τις πραγματικές και αναλλοίωτες δυνάμεις της ψυχής του.