Ένας αληθινός μαχητής!

Απ΄ όλες τις μορφές άσκησης, που μπορεί να κάνει κάποιος, θα δει σταδιακή βελτίωση τόσο στο σώμα όσο και στο «πνεύμα» του, καθώς τα αθλήματα, ατομικά και ομαδικά, καλλιεργούν και αναπτύσσουν διαφορετικές πτυχές του χαρακτήρα. Ωστόσο, τα αθλήματα στα οποία προετοιμάζεσαι για μια «μάχη» ή για έναν «αγώνα», έστω και σε ελεγχόμενες συνθήκες και όχι αυτές του δρόμου ή της ωμής βίας, αφήνουν πολλαπλά πλεονεκτήματα στην προσωπικότητα του αθλητή. Αυτό, βέβαια, δεν είναι κανόνας αφού πολλοί είναι οι αθλητές/-τριες που ασχολήθηκαν με αυτά, αλλά δεν κατάφεραν να εξελίξουν το πνεύμα τους, ούτε και να υποψιαστούν ότι είχαν τέτοια δυνατότητα.

Αυτό που θέλω να πω είναι ότι ο δρόμος είναι ο κατάλληλος, αλλά το πώς θα τον περπατήσει ο καθένας κάνει τη διαφορά. Ένα άτομο ουσιαστικά αφοσιωμένο στο νόημα της προπόνησης και της καθημερινής μάχης με συγκεκριμένους στόχους και όχι στο στόχο της σωματικής επίδειξης, δοκιμάζει τις προσωπικές του αντοχές κάθε φορά που ασκείται, παιδεύεται και εκ-παιδεύεται συνειδητά και πρώτα απ’ όλα αντιλαμβάνεται το εύρος των δυνατοτήτων του, αλλά και τις υφιστάμενες αδυναμίες. Όχι μόνο τις σωματικές αλλά, κυρίως, τις προβληματικές καταστάσεις που προκαλεί, συχνά, η ίδια η σκέψη του. Αυτό το στάδιο της αυτο-αντίληψης είναι σημαντικό αλλά δεν πρέπει να μένει κανείς σ’ αυτό. Γιατί, πολλές φορές, η μεθοδολογία της σκέψης μάς στήνει παγίδες, μέσα στις οποίες πέφτουμε οι ίδιοι. Δηλαδή, το να περιοριστεί κανείς σε κάτι που ήδη είναι καλός, σημαίνει, πιθανόν, ότι δε θα βελτιωθεί σε τίποτα περισσότερο.

 Και εδώ έρχεται το βασικό στοιχείο! Αυτό που είναι απαραίτητο για να επιμείνει κάποιος και να εξελιχθεί. Η υπομονή! Μια κατάσταση καθόλου ευχάριστη και οικεία στους περισσότερους, που συνήθως χαρακτηρίζονται από ανυπομονησία και βιασύνη. Όλα γίνονται γρήγορα. Γρήγορα να μάθουμε τεχνική, γρήγορα να πάμε στο σάκο, γρήγορα το σώμα μας να γίνει όπως έχουμε φανταστεί, γρήγορα να επιδείξουμε φωτογραφίες για να αποδείξουμε ότι κάτι κάνουμε και τα σχετικά... Όταν αυτό το στάδιο το περνάει κανείς χωρίς καν να το «ακουμπήσει» τότε χάνει όλη την ουσία. Διότι, αυτό που γίνεται με την προπόνηση μαχητικών αθλημάτων είναι, τελικά, μια διαρκής  δοκιμασία σε κάθε επίπεδο και όταν κανείς καταφέρει να μείνει υπομονετικός και σιωπηλός, χωρίς πολλά λόγια και παραιτήσεις, τότε το όφελος εγκαθίσταται μόνιμα μέσα του. Η στάση ζωής αλλάζει ολόκληρη. Αντιμετωπίζεις κάθε πρόβλημα σαν πρόκληση που σε καλεί να την υπερκεράσεις. Γίνεσαι σοφότερος σε καταστάσεις που θα δρούσες βιαστικά και εγωιστικά. Μαθαίνεις να περιμένεις στη σιωπή και όλα αυτά όχι σαν θύμα που πρόκειται να παγιδευτεί στην αδράνεια, αλλά έτοιμος να δράσεις τη στιγμή που θα νιώσεις ως καταλληλότερη.

Όλη αυτή η επίπονη, πολλές φορές, διαδικασία, έχει ένα ακόμα θετικό στοιχείο. Το ότι η αναμονή, η καρτερικότητα και η απουσία κάθε «εν βρασμώ» αντίδρασης, σε καθιστά ικανό να λάβεις υπόψιν σου και «τον Άλλον». Δηλαδή, καταφέρνεις να πληγώνεις κατά το δυνατόν λιγότερο κάποιον/-ους που, πιθανόν, να εμπλέκονται σε μια κατάσταση. Όντας βέβαιος για τις πράξεις σου και πράττοντάς τες βάσει της σκέψης και όχι του τυφλού εγωισμού γίνεσαι περισσότερο ανθρωπιστής και λιγότερο εγωκεντρικός. Τα μαχητικά αθλήματα είναι μια ευκαιρία να γνωρίσεις τον εαυτό σου και να τον εξελίξεις. Δεν είναι το μέσον επίδειξης και εντυπωσιασμού. Η πραγματικότητα της ζωής είναι αμείλικτη και καθόλου γραμμική και για μια τέτοια πραγματικότητα πρέπει να είναι έτοιμος κάθε αληθινός μαχητής.