Πνευματικότητα μέσα από την μαχητική πρακτική

Συζητώντας με ανθρώπους ποικίλων ηλικιών και ενδιαφερόντων σχετικά με τα μαχητικά αθλήματα διαπιστώνω ότι ο καθένας έχει μια διαφορετική εκτίμηση του τι σημαίνει να εκπαιδεύεσαι στο πλαίσιο μιας μαχητικής τέχνης.

Για κάποιους πρόκειται για τυπική διαδικασία προπόνησης που προσφέρει γυμνασμένο σώμα και προετοιμάζει για πράξεις ανταλλαγής ωμής σωματικής βίας με σκοπό τη γρονθοκόπηση μέχρι τελικής πτώσης! Για άλλους αυτό που έχει μεγαλύτερη σημασία είναι όχι τόσο η σωματική διάπλαση, όσο η πνευματική καλλιέργεια που επιτυγχάνεται όταν κάποιος είναι απόλυτα αφοσιωμένος στη διδασκαλία του δασκάλου.

Επιδεικνύοντας “σιδερένια θέληση” που δεν κάμπτεται από τα εμπόδια και τα προβλήματα που ανακύπτουν ο μαθητής μπορεί να εξελιχθεί ως προσωπικότητα αποκτώντας σπουδαίες αρετές και αφού αντιληφθεί τα ελαττώματά του να εστιάσει σ’ αυτά και να τα πολεμήσει.

Αυτό είναι και το σημείο που διαχωρίζει τους αθλητές των μαχητικών αθλημάτων, που επιθυμούν να εξελιχθούν ταυτόχρονα ως μαχητές και ως άνθρωποι, από αυτούς που εστιάζουν απλώς στην άσκηση βίας και στην επίδειξη δύναμης. Η αυτό-βελτίωση είναι ένα δύσκολο μονοπάτι και αυτοί που θα το επιλέξουν θα είναι λίγοι. Γιατί προϋποθέτει αντοχή, ασταμάτητη πρακτική σωματικών και ψυχικών δεξιοτήτων, εμμονή και επιμονή. Μια τέτοια πορεία δεν επιτρέπει την κούραση και δίνει ώθηση στον ασκούμενο να συνεχίζει την προσπάθεια ακόμα και αν κάποιες φορές δεν αναγνωρίζει την ουσία του τι κάνει ή ακόμα και αν δε μπορεί ο ίδιος να αναγνωρίσει την πρόοδό του.

Ωστόσο, πέρα από την προφανή δυσκολία όλης αυτής της διαδρομής με σκοπό την αλλαγή, την αυτό-πειθαρχία και την εξέλιξη, υπάρχει ένας ακόμα κίνδυνος. Αυτός της τελειομανίας και της αυστηρής αυτό-κριτικής.

Όταν κάποιος κρίνει τον εαυτό του με πολύ αυστηρά κριτήρια μπορεί να νιώσει ενοχές για τα λάθη του ή την πορεία της προόδου του και τελικά να επηρεάσει αρνητικά την απόδοσή του από μόνος του, τόσο στην προπόνηση όσο και στους αγώνες. Και αυτό διότι ο τελειομανής λαμβάνει τις απόψεις των άλλων ως αρνητική κριτική και γενικεύει τις αποτυχίες του, τις οποίες, παράλληλα, θεωρεί συνώνυμο της αναξιότητάς του. Εμμένει σε λεπτομέρειες, καθοδηγείται κυρίως από τα ‘πρέπει’ και λιγότερο τα ‘θέλω’ και θεωρεί αποτυχία οποιαδήποτε παρέκκλιση από τον τελικό του στόχο.

Το κλειδί για τον έλεγχο μιας τέτοιας κατάστασης και, ταυτόχρονα, η ουσία στις πολεμικές τέχνες είναι το άδειασμα του νου, η απόλυτη ηρεμία και συγκέντρωση και, κυρίως, η συνειδητοποίηση ότι η τελειότητα δεν είναι παρά μια ανέφικτη ψευδαίσθηση. Έτσι, ο μαθητής απολαμβάνει τη διαδικασία της εκμάθησης και δε συνδέεται συναισθηματικά στο “τώρα”, καθώς η αποδοχή της αλλαγής χρειάζεται χρόνο…